Bir vazo dolusu çiçek.
Beyaz hem de, sevdiklerimden.
Hüznü bugün gibi aklımda.
Görüntüsü hiç gitmez gözümün önünden,
Belki de dokuz yıl boyunca beklediğimden.

Dokuz yıl sonra bir gün,
Eve geldim ve ordaydılar.
‘Biz aslında önceden de gelebilirdik de keyfimiz gelmediydi’ der gibi,
‘Önceden de bir mani yoktu görüşmeye ama duyduk siz gidiyormuşsunuz,
Gitmeden bir görüşelim’ der gibi.

Bir vazo dolusu beyaz çiçek.
Hüznü bugün gibi aklımda.
Keşke hiç görmeseydim onları öyle hep birlikte karşımda.
Keşke tek tek gelselerdi dokuz yıl boyunca.

Onlar değildi ki asıl beklediğim:
Sırf ben istedim diye,
Sırf yüzüm aydınlansın diye,
“Niye ki?” diye sormadan,
Verilecek bir kuru daldı.

Bir vazo dolusu beyaz çiçek.
Hüznü bugün gibi aklımda.
Yine de gölgeleyemez bu hüzün,
“Niye ki?” diye sormadan,
İki deniz üzerinden aşırılıp,
Getirilen tek bir yeşil yaprağın sevincini.

Onca yıl ve onca yol sonra bile,
Tek bir yeşil yaprağın sevinciyle,
Tüm bir gece gözümü kırpmayışımdır,
‘Ben’ yapan beni.

13.07.2014