Kendimi tek bir kelimeyle tarif etmem istense “Şanslı” olduğumu söylerim; şanslı bir kişi…
Dünyaya gelişim planlanmamış ama benden haberdar olduklarında sevgiyle kabul edip doğmama karar vermiş ailem; şanslıymışım.
13 Mayıs 1978 Cumartesi günü saat 00:15’te Ankara Üniversitesi Cebeci Hastanesi’nde doğmuşum. Ertesi gün Anneler Günü’ymüş, söylediğine göre annem için unutulmaz bir hediye olmuşum; şanslıymışım.
Tam anlamıyla “Türkiye gerçeği” bir ailenin üyesiyim: Kafkasya’dan göçen Çerkezler, Balkanlar’dan gelen Saraybosnalılar, Selanikli mübadiller ile aileye evlilik yoluyla giren yirmidört ayar Istanbullular (Istanbul-‘İ’ ile değil ‘I’ ile), can İzmirliler, dosdoğru Diyarbakırlılar ve çılgın Lazlardan müteşekkil bir kumpanya! Çoğunlukla dram, bazen de komedi ama resmen bir tiyatro sahnesi! Günlük yaşama entegre bu roman kahramanlarını gözlemleyerek ve onların hikayelerini dinleyerek geçen çocukluğum empati kabiliyetimi, hoşgörü düzeyimi, farklılıklara saygı duyma becerimi ama en çok da hayal gücümü geliştirdi; şanslıydım.
Benden bir yaş büyük bir ablam ve altı yaş küçük bir kızkardeşim var. Evin ortanca çocuğuyum. Arayı ve orta yolu bulmayı, uzlaşmayı bu sayede öğrendim; şanslıydım.
Erken yaşta okula başlayan ablamın kendi başına kitap okuyabiliyor olmasını kıskandığımdan annemi zorlayarak ondan öğrendim okuyup yazmayı. 1983 yılıydı. Eksikliklerime üzülmek yerine doğru yerden destek alarak kendimi geliştirmeye genç yaşta(!) alıştım; şanslıydım.
Anaokulu ve ilkokulu 1983-1988 yılları arasında Ankara Sarar İlkokulu’nda,
Ortaokul ve liseyi 1988-1995 yılları arasında Ankara Gazi Anadolu Lisesi’nde,
Üniversiteyi 1995-1999 yılları arasında Hacettepe Üniversitesi, İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi, Ekonomi Bölümü’nde okudum. Bu okulların tamamı devlet okullarıydı. Son ikisi, oldukça zor sınavlarla öğrenci kabul eden devlet okullarıydı. Ders çalışır görünürken aslında romanlar, hikayeler, şiirler okuyup hayaller kuran, resimler çizen bir çocuk olarak nasıl olduysa kazandım bu okulların sınavlarını ve dahi hiç de fena olmayan derecelerle mezun olabildim. Merak etmenin, can kulağıyla dinlemenin, doğru soruları sorabilmenin, yazarak düşünmenin öğrenmek için en keyifli ve kestirme bir yol olduğunu bu yıllarda farkettim; şanslıydım.
İngilizce’yi 10-17 yaşlarım arasında, ortaokul ve lise eğitimim sırasında öğrendim. Almanca’yı bir türlü sevememiş dolayısıyla asla öğrenememiş olmam da yine aynı yıllara denk gelir! Neyse ki ikinci yabancı dil hevesimi çok sonraları Fransızca öğrenmeye başlayarak giderme fırsatı buldum; şanslıydım.
Ortaokula başladığım yıllar babamın işlerinin darmadağın olduğu, atom bombası etkisiyle ekonomik olarak dibe vurulan bir döneme rastlar. O dönemde yaşadığım panik ve korku, hayatımın kontrolünü kendi elime almayı ve kimseye ihtiyaç duymadan ayakta kalabilmenin yollarını öğretti bana. Bir kişinin maddi koşullarının o kişinin özünde kim olduğunu değiştiremediğini de yine o dönemde anladım; şanslıydım.
Yıllara ve yollara rağmen hala aynı sıcaklıkta devam eden dostluklarımı erken okul yıllarımda kurdum – sonraları kurduğum dostluklar da yine hep uzun soluklu oldu; şanslıydım.
Okumayı hep çok sevdim. Daha kendim okuyamazken her gece uykudan önce bir çocuk romanından bir bölüm okuyan Annem, kütüphanesindeki Gırgır ve Fırt mizah dergileri arşiviyle Aziz Nesin külliyatını tüm cömertliğiyle paylaşan Feridun Dayım, henüz bir ortaokul öğrencisiyken beni Murathan Mungan’ın kitapları ile tanıştıran Zekiye Ablam, 90’lar Ankara’sının meşhur Dost Kitabevi’nin taksitli alışveriş kartını edinebilmem için hiç tereddüt etmeden bana kefil olan lise birinci sınıf edebiyat öğretmenim Hüseyin Öztorun – hepsi birlikte kendi yeryüzü cennetimin sihirli anahtarını verdiler bana; şanslıydım.
Üniversitede okurken en büyük hayalim, bir an önce iş hayatına atılıp burs ya da harçlık harici bir gelir kaynağına sahip olmak ve böylelikle kitaplardan tanıdığım impresyonist tabloların orjinalleriyle karşılaşabileceğim ülkelere seyahat edebilmekti. 2005’ten beri onlarca farklı ülkede yüzlerce tablonun izini sürme fırsatım oldu; şanslıydım.
İş hayatıma Eylül 1999’da Ankara Tepe Mobilya A.Ş.’de Muhasebe Elemanı olarak başladım. Mobilya imalatı ve satışı yapan bu şirkette çalıştığım bir buçuk yıl boyunca, okulda öğrendiklerimden kat kat fazla düzeyde muhasebe ve Excel bilgisi edindim. Fakat diğer yandan muhasebe alanında bir kariyerin kesinlikle beni mutlu edemeyeceğini de keşfettim. Buradaki maceram Mart 2001’de, o sırada Türkiye’de yaşanmakta olan sağlam ekonomik kriz ortamında, “Sen nasılsa bu yaz evlenip yurtdışına yerleşeceksin, diğer arkadaşların bakmak zorunda oldukları çocukları var…” gerekçesiyle bitirildi. Yani muhasebe kariyerim, akıllardan çıkmayacak bir “vicdan muhasebesi” dersiyle sona ermiş oldu; şanslıydım.
Eylül 2001-Nisan 2004 tarihleri arasında Lefkoşa’daki Asel Engineering Ltd.’de Yönetici Asistanlığı yaptım. Bu şirket mühendislik, inşaat, otomotiv ve çeşitli dayanıklı tüketim ürünleri ithalat ve pazarlaması konularında faaliyet gösteriyordu. Ambargo altındaki bir ülkede ticaret yapmaya çalışmanın cambazlıklarını da burada öğrendim, iki cambazın bir ipte oynayamayacağını da… İkinci bilgi sebebiyle henüz yeni bir iş bulmamış ve hatta aramamışken buradaki görevimden ayrılma kararımı işverenlerime bildirdim. Çok sevdiğim, sahiplendiğim ve iyi para kazandığım bir işten prensiplerim, öz saygım ve kendimden beklentilerim için vazgeçmeyi göze alabildim; şanslıydım.
Mayıs 2004 – Mayıs 2023 tarihleri arasında -tam 19 yıl boyunca- ithalat, pazarlama ve dağıtım alanında faaliyet gösteren bir firma olan Ramadan Cemil İşletmeleri’nde, Girne’de çalıştım. Buraya iş başvurusunda bulunduğumda bana uygun bir pozisyon yoktu ama ilk görüşmede bile çok netti ki hedeflerime ulaşmamı sağlayacak bir yönetim anlayışı vardı. Ben de açık tek pozisyon olan sekreterliğe talip olup işe başladım. Başladığım günlerde, ilerleyen dönemde uygun bir pozisyon olması durumunda bana da bir şans verilmesini rica ettim yöneticilerimden. O pozisyon altı ay sonra açıldı ve bana teklif edildi – iş hayatına atıldığım ilk günden itibaren, bulunduğum pozisyonun değil gelmek istediğim pozisyonun hakkını verecek şekilde çalışmaya gayret ettim. Bu gayretim hep farkedildi, takdir edildi ve ödüllendirildi; şanslıydım.
2004’ün son aylarından Ağustos 2013’e kadar, firmanın distribütörü olduğu Arçelik markalı beyaz eşya ürünlerinin ithalatını ve pazarlamasını yapan şirketi Ram Trading Ltd.’de Marka-Reklam ve Operasyon Yöneticisi olarak görev yaptım. Disiplin, düzen, dakiklik ve organizasyon becerisinin yanısıra yaratıcılık da gerektiren bu iş, kendimi mesleki ve kişisel olarak geliştirmemi sağladı; şanslıydım.
Ağustos 2013’te firmanın Kurumsal İletişim ve İnsan Kaynakları Yöneticiliği rolünü üstlendim. Bu yeni rolüm sayesindeyse insanlarla daha yakın çalışma ve başkalarının hayatlarına değme fırsatı elde ettim. Yetki ve sorumluluk almayı daha fazla insana daha çok hizmet sunma imkanı sağlayan bir ayrıcalık olarak gördüm her zaman. Uzun yıllar hümanizm, idealizm ve romantizm üçgeninde çalıştığım bu kurumda adalet duygum ve aidiyet hissim zamanın ruhuyla gelen değişimle birlikte azalmaya başladığında, hizmet etmek istediğim değerleri ve kendi kişisel markamı önceliklendirerek benim için çok şey ifade eden bu görevden ayrılma ve 45 yaşımda yeni bir sayfa açma cesaretini gösterebildim; şanslıydım.
…
1998 yılında ikimiz de üniversite öğrencisiyken tanıştığım ilk eşimle, 2001 yılının Ağustos ayında Ankara’da evlenmiş ve onun memleketi olan Kıbrıs’a taşınmıştım. Evlenmeye ve bu sebeple yabancı bir ülkeye taşınmaya karar verdiğimde yalnızca 21 yaşındaydım ve Kıbrıs’ı henüz hiç görmemiştim ama Lawrence Durrel’in “Bir kent, içinde sevdiğiniz biri yaşıyorsa bir evrendir.” sözünü duymuştum. Bu evliliğim Mayıs 2011’de sonlandı ama birbirimize saygımız hep aynı yerde kaldı; şanslıydım.
Ne işlerimde ne ilişkilerimde çıktığım kapıyı asla çarpmadım. İşin güzel tarafı, arkamdan da çarpılmadı o kapılar; şanslıydım.
Ayrılığımdan sonraki 5 yıl boyunca, yeniden sevebileceğime ve yeniden sevilebileceğime olan inancımı yitirmemeyi seçtim. Bana sunulacak eşsiz bir sevgi için dua ederek geçirdiğim bu zaman boyunca, koşulsuz sevgi üzerine okuyup, düşünüp, sohbet edip, farkındalığımı artırarak kendimi geliştirme fırsatım oldu. Kendimi koşullardan ve beklentilerden arındırmayı büyük ölçüde başardığım bir dönemde, birdenbire ve kendiliğinden Nazım çıktı karşıma… 24 Temmuz 2016 günü tanıştık ve 1 Temmuz 2017’de her durumda birbirimizin yanında olmaya söz vererek evlendik. Bizim düşünebildiğimizden çok daha büyük bir planın tıkır tıkır işlemekte olduğuna bu süreçte güvendim ve huzur buldum; şanslıydım.
Bir evladın dünyaya gelişine vesile olmak ve onun biricik varlığı şekillenirken ona rehberlik etmek, ona öğretirken ondan öğrenmek hayalim artık 40’lı yaşlarıma geldiğim için belki de gerçekleşmez derken, ikiz bebeklerimize hamile kaldım. 13 Nisan 2020 Pazartesi sabahı 07.43’te 47 cm boyu ve 2,525 kilo ağırlığı ile Eda, 07.45’te ise 47 cm boyu 2,600 kilo ağırlığı ile Ece dünyaya geldi. Nazım gibi duygulu, neşeli ve merhametli bir eş ile evlat sevgisini ve sevincini paylaşmak nasip oldu; şanslıydım.
Çok istediğim halde gerçekleşmeyen her şey, daha sonra gerçekleşecek çok daha güzel şeylerin müjdecisi oldu hep; şanslıydım.
Kendimi bildim bileli hep kalbimin dikine gittim.
Yapmak istediğim hiçbir şeyden geri durmadım.
Yaptığım hiçbir şey için de sonradan pişmanlık duymadım.
Verdiğim kararların sorumluluğunu taşıma gücüm oldu daima; şanslıydım.
Şanslı.
Şanslıymışım.
Şanslıydım.
Şanslıyım.
…
Şans?
04.01.2015 (Revize: 23.08.2017, 05.06.2020 ve 01.06.2023)
yazsam çizsem hayal etsem 