Hep susuluyordu.
Uzun uzun.
Kimse bir şey anlatmıyordu.
Ben de susuyordum.
Oysa söylemem gereken önemli şeyler vardı.
Hepsi içimde kaldı, üstü kapandı.
Söylemeye hakkım olabileceği dahi hiç aklıma gelmedi.
Bir derdimi anlatacak olsam cezası bana kesilecekti.
Derman aramaya çalışmak derdin ta kendisiydi.
Ben de saklandım.
Kendi içime – ıssız ama güvenli.
Etrafta dert kalmasın, hepsini yok edeyim ki artık mutlu olalım istedim; boyum kısa geldi, yetişemedim.
Şarkının, şiirin, neşenin içinde daha tatlıydı hayat; onu farkettim de bir türlü erişemedim.
Muhtaçken verilmeyene,
Muktedirken ihtiyaç duymuyor insan…
Nerdeydiniz sahi siz o zaman?
Benim size ihtiyacım varken siz neredeydiniz?
Neler oluyordu hayatınızda ki beni hiç görmediniz?
İçimde sizden kalan boşlukları ben hep kendim doldurdum.
Belki de bundandır – biraz erken yoruldum…

23.03.2019